Yogja cultuur

Wat we zoal doen hier? Lanterfanten 😉 De stad lijkt hier minder uit zn voegen te barsten, voelt gezelliger en oogt properder. 

Life is not fantastic with plastic, want de hoeveelheid afval in dit land is ronduit shockerend!

Mijn 💚 bloedt. Ik zag al meermaals mensen hun afval gewoon op de grond of uit t autoraampje dumpen, maar wellicht nog erger is de US A (en Europa?) die hun afval naar hier verschepen... 

Wat wij meepikten? 

De dierenmarkt. Ronduit zielig! Veel vogels, want op hun gezang zijn ze hier gek: voor thuis of voor fluitwedstrijden. De diertjes moeten na gevangenneming de rest van hun leven in een kooitje slijten waarin ze niet of amper hun vleugels kunnen spreiden. You name it, they ve got it... n kraai, specht of uil? Of voel je meer voor een vleermuis? 

En dan nog in de categorie 'fun voor de kids': beschilderde hermietkreeftjes die je meenemen kan in een huisje om mee te spelen 'to keep in the bathroom' of kuikentjjes in alle kleurtjes van de regenboog. 

Borobudur, 1 van de 7 wereldwonderen. 

Een Boedhistische tempel in lotusvorm. Ronduit indrukwekkend! Dit is een moeder-dochteruitje, ook bijzonder.

Jan zag dit 25 jaar geleden al en onze jongsten spelen liever. Midden in de nacht uit de veren om de massa voor te zijn. Misverstand over zonsopgang 🌄 want als we om 6u arriveren straalt ze al vollop 🌞, ff gemopper, maar JOMO remember?

Voelen ons als rijke blanke dames  (zijn we hier ook echt) met onze privé chauffeur, wringt beetje. En toch genieten we ook van de luxe!

Hier vermoedelijk meer verdoken armoede. Bam was het op onze 1ste avond!  In Jakarta waren onze kids meteen sterk onder de indruk van de kinderen die zakdoekjes verkochten of in een reuzenkinderkostuum kwamen bedelen. In mijn geheugen staat de moeder zittend op de drempel van haar 1 kamer-krotje gegrift met een kruipende baby en waggelende peuter op de mat. Verder wat kookspulletjes, niets meer. Hoe (over)leef je dan? Ze leek moe, verveeld, apathisch of was het mijn verbeelding of projectie hoe ik me voelen zou?

We raken uitgebreid aan de babbel met schoolmeisjes die op sites als deze en Prambanan (deze laat ik schieten met de troostende gedachte 'ik zag Angkvertoeven om hun Engels te oefenen. Ook leuk voor Silje. Ik durf zelfs mn hoofddoekvragen stellen. Vind ik altijd al n complex gegeven, maar zij antwoorden complexloos dus misschien maak ik t wel complexer dan het is? 

Bevestiging alom dat de verhouding 80-20 zonder versus met hoofddoek omsloeg naar 20-80 onder invloed van de Arabische wereld. Ook geen bikinini s, noch bourkini' s, alleen lange kleren in het water. Als we onze kids vertellen dat wij daar een speciale zwemtest voor hebben, kunnen ze hun ogen amper geloven.

Andere stemmen hebben t over n soort van modetrend en de behoefte om erbij te horen. Inderdaad opvallend veel kleuren en motieven (flamingogekke Silje spotte zelfs een dame met een hoofddoek met flamingo's erop), franjes eraan, sieraden voor erop, ... zulke trends kunnen snel opnieuw omslaan. Tijd zal de richting uitwijzen. 

Prambanan, hindoeïstisch tempelcomplex, laat ik trouwens schieten met de troostende gedachte 'ik zag Angkor Wat al', JOMO remember? 

Javaanse dans in het paleis van de sultan. Daar was ik op gebrand: dansoptredens meepikken met live orkest op traditionele instrumenten.

Mooi geraffineerde kostuums en gracieuze bewegingen om zien, maar k had er rap genoeg van...  te schel, te gemaakt, te traag, ... 'k Vind Rosas toch stukken beter 😉 Nell en ik hielden t geboeid kijken nog t langst vol. 

Het waterpaleis. Silje en ik zijn nieuwsgierig naar dat bijzondere zwembad, dat van de sultan en van zijn concubines. Eigenlijk was die sultan gewoon n rijke vieze vent. 

De uitgang blijkt elders dan de ingang waar we Jan, Matis en Nell omkochten met n broodje bakpao choco om te wachten. Hyperlichte paniek als we in de steegjes van het oude dorp van de sultan verdwalen in de steegjes. Vroeger huisden hier de 1000 bedienden, nu vooral artistiekelingen aan de straatgraffiti en winkeltjes met handbeschilderde T-shirts te zien. Tevergeefs vraag ik de weg, maar met de onverstaanbare antwoorden en wetenschap dat ze ook zomaar wat kunnen antwoorden, komen we dr niet... Uiteindelijk komt er toch n eind aan het gekronkel. Familiehereniging 😁

Een festival. 2 avonden vind je ons hier, zo groots en toch gemoedelijk. We kopen voor 6,20 euro (100 000 roupia, veel dus!) bonnekes en wanen ons op hapje tapje. Alles proeven, heerlijk! T meest bizarre kiezen de kinderen, snoep uiteraard. Matis een beker maïs met kaas, chocoladekorrels en aardbesausje; Silje een moeilijk definieerbaar bakje stroop door deeg gevormd tot sliertjes; Nell een hoorntje met soort van suikerspin. Njammie!

We genieten mee van enkele concerten, van een koor over percussie tot postrock. Jan koopt de CD van de Indonesische groep. 

De gitaarwinkel en zijn atelier. Jan raakt gefascineerd door de stand van een gitaarbouwer op Marlioborostraat, de beroemdste laan van Java volgepropt met winkels, waaronder veel typische batikprints die me maar weinig kunnen bekoren. Een vreemde eend in de bijt tussen 'meer van hetzelfde': gitaren. Na 2 nachtjes slapen besluit Jan dan toch die ene  basgitaar te kopen, een bijzonder souvenir!  

O ja, we regelden - niet zonder gedoe - een volgende tour en komen er last minute achter dat het bovenop een vulkaan echt wel koud zal zijn. Dus wij noodgedwongen op warme-jassen-jacht, in een tropisch land, do I need to say more? Uit-ein-de-lijk vonden we er niet al te lelijke goedkope. Voor Nelleke was t moeilijkst. De enige vindbare kinderjas in haar maat vond ze te lelijk... dan toch maar die te grote hello kitty trui om haar vies gezichtje om te toveren tot n blij 🙄

Vakantie nemen kan soms verdomd vermoeiend zijn 🤣