Gambia, terug van weggeweest

Een reisdagje terug over de grens.

Kids wakker gemaakt want we willen vroeger vertrekken zodat we voor het donker thuis zijn en misschien zelfs nog naar zee kunnen 🤞

Gisterenavond kreeg Almamie nog telefoon van de baas van het taxibedrijf om een regeling te treffen dat zijn chauffeur en gps-jongen voor ons vertrek nog een andere klant zouden kunnen bedienen. Wij protesteren omdat we liever ruim voor de middag vertrekken en de laatste boot niet willen missen (onze eerdere uren wachttijd indachtig). Zo gezegd, zo herregeld, buiten 'the African way' gerekend. Bij het ontbijt blijken de mannen 'naar de garage voor een probleem met de kofferklep'... eerst geloof ik t nog, maar na 2u wachten verdwijnt mijn naïeviteit. Lichte ergernis over wachttijd zonder te weten hoelang nog... uit hun slaap gehaalde kids, twijfels over al dan niet nog zwembadduik (Nell kan zich niet houden en plonst), verlangen naar strandwandeling maar niet durven want ze kunnen er elk moment zijn... tijd is hier een rekbaar begrip en gelukkig ben ik de laatste tijd noodgedwongen ervaren in loslaten waar je geen controle over hebt... is gewoon ff 💩 of 'Banjul Belly' zoals ze het hier mooier noemen 😆 een conversatie die hier wel meer de revue passeert want 1 voor 1 hebben we last, al blijven wij 4 voorlopig nog gespaard. 

Als Matis uiteindelijk beslist om Nell te vervoegen en 1 frisse duik neemt arriveren ze, nat t busje in... Tegen de middag - toevallig is net dan de koffer hersteld 🤪 - gaan we op weg. 

Wederom vele indrukken onderweg, waaronder 5 ezeltjes op n rij alleen op wandel, de zoutvlaktes, mensen die 'toubab!' op ons roepen, ... En omdat ik net op het oncomfortabele non-zitje zit (omdat er eigenlijk maar 13 zitplaatsen voor 14 mensen zijn en ik Nell echt te groot en zwaar vind voor op schoot in deze hitte) dat achteruit kijkt, zie ik 1 van de rugzakken van ons busdak wegvliegen in de berm... stooooooop! Achter ons was ook al n busje gestopt om ons te volgen naar de grens, naar zijn zeggen en de kans is groot dat hij de waarheid zegt want Veerle mocht dit soort straffe behulpzaamheid eerder al ervaren. 

Nog n plasstop onderweg met een oververhitte Nell die n crisisje doet en met zichzelf geen blijf weet. Plonzen water over haar gezichtje en n cola halen haar vrolijke zelf weer boven. 

Aande grens loopt n jongetje een ganse tijd naast me te zeuren dat hij een voetbal wil om samen te spelen, terwijl hij naar een bal wijst in een winkeltje verderop. We gaan het kantoortje binnen en passeren opnieuw het gore toilet waar we ons vorige keer in hoogdringendheid aan waagden. Nu moet er gelukkig niemand, we zweten t wel uit 🤪 Bij het buitengaan delen Matis en Nell enkele balpennen uit die we van thuis speciaal meebrachten. Paar kindjes blij gemaakt maar meer kindjes dan balpennen komen er nu naar vragen en even verderop komt voetbaljongen weer. Ik zie Matis in hem en bezwijk, geef hem een cent (1,5 euro in seva) en zeg hem dat hij er echt die voetbal moet mee kopen. Ja maar die blijkt ineens n stuk duurder en er ontstaat enige commotie onder andere jongetjes die jaloers reageren en meer en meer komen er toegestroomd, zot vanwaar die blijven komen... er is ook eentje die blootvoets is en Matis zijn slippers vraagt... we stappen vlug in, graag snel weg van hier. Wat n toestand, wellicht niet mijn slimste idee om geld te geven... hoofd en moederhart vechten soms... 

We halen de boot vlot en komen bij het donker thuis. Heerlijk om 'thuis' te komen bij de geur van een verse maaltijd (kip met pikante rijst en groentjes) bereid door Fatou en Awa. Die bedankt Nell trouwens op haar eigen-wijze manier.

 We spoelen de plakkerigheid van de busreiswarmte van ons af en herleven. De kids beginnen zelfs nog monopoly te spelen, terwijl ik als eerste van onze kamer ga slapen...  mom's life.