Een stukje zwarte geschiedenis - Ile Gorée

Zalig Pasen! 

Nell in de startblokken, want Lieze en Lore verstopten n paar repen chocola voor Pasen 🐣 dus t chocola en typisch Frans ontbijt met croissants, pain au chocolat en baguette smaakte alvast. De Franse invloed is ook zichtbaar in t vrij moderne straatbeeld van Dakar. Wat n verschil met 22 jaar geleden en ook tegenover Gambia (Banjul)!

Ile Gorée op t programma vandaag, het slaveneiland dat op mijn vorige Senegal-reis beklijfde en me nu ook weer kippevel bezorgde. Zo'n prachtig eiland met zo'n afschuwelijke geschiedenis vanaf de 15de eeuw. Ik ben me bewust van mijn privileges als blanke, maar op dit eiland is het erg voelbaar. Mijn hoofd en hart kan er echter niet bij hoe je zo om kan gaan met je medemens en toch gebeurt dit nog steeds... Bij de film en het boek 'Roots' over Gambian Kunta Kinteh had ik dat ook. James Island in Gambia is dan ook vergelijkbaar met Ile Gorée.

Maar liefst 20 miljoen slaven passeerden 'la porte du non retour'!!! Door die deur was er geen weg terug: was je te oud of ziek, dan werd je in het water gegooid en ging je dood of werd je per boot overzee gestuurd om als slaaf te werken, elk familielid naar n andere uithoek zodat je elkaar nooit meer zou ontmoeten. 

Op deze plek is de pijn uit het verleden voelbaar en groeide t ook uit tot pelgrimsplek voor zwarte Amerikanen. We bezoeken een boothuis waar 'métisses' verbleven, de kinderen van zwarte vrouwen vaak verkracht door blanke slavenhandelaars die dan wel vrij geboren werden en hun moeders ook vrijuit gingen. 

Dan het slavenhuis - 1 van de 20 in vroegere tijden - waar de blanken boven woonden en de mannen, vrouwen, jonge vrouwen en kinderen beneden apart in cellen werden gestopt als sardientjes op elkaar in erbarmelijke omstandigheden waardoor meer dan 1/4de stierf van ontbering. 20 à 30 zweepslagen, zelfs voor zwangere vrouwen, hoorden erbij om je zowel mentaal als fysiek te breken. 

Even een enge inleef-reflectie: ons gezelschap verdeeld als slaven: 

- Almamie, een gewilde man, gewogen op gewicht, inruilbaar voor wapens;

- Hans en Kiebe bijgevoerd tot min 60 kg alvorens ze verkocht zouden worden;

- Silje, Lore, Lieze, Oumie en Yama, gewogen als maagd om zoveel mogelijk kinderen te baren (seksslaven dus) op basis van stevige borsten (teken van vruchtbaarheid), inruilbaar tegen 20 à 30 liter wijn;

- Veerle, Lieve en ik met hangende borsten inruilbaar voor 2 à 3 liter wijn;

- Matis, Nell en Abi, afhankelijk van hun al dan niet gezonde gebit, inruilbaar voor spiegels.

Verder kronkelen we over het autovrije idyllische eiland van nog geen km lang en 300m breed waar de zon, kleurrijke huizen en bloemen lichtheid brengen voor deze donkere geschiedenis. Overal vind je kraampjes met verkopers die je al te graag hun waar laten zien. Zelf onderhandel ik voor n turqoise strandtas, Matis voor n tand-sleutelhanger en Nell voor n scrunchi, al is afdingen niet mn ding. Voor t ongevraagde vlechtje in Nell s haar weiger ik wel te betalen. Als het aan Nelleke lag had ze ook n halsketting, muziekinstrumentje, zandschilderijtje en houten beeldje gekocht 😅

Ook wel een hard leven voor zij die dagelijks de overtocht maken om toch maar iets te verdienen met hun verkoop want op de boot terug naar Dakar herkennen we verschillende verkopers. Eentje wijst zelfs teleurgesteld naar mijn tas en zegt 'die kon ik jou ook verkopen'. Goed doen voor iedereen, ik zou t zo graag kunnen 🤷🏼‍♀️

Dan kijken we uit naar Hans en Lieve's weerzien die moedig nareisden.