Yogja @Bedhot
15 juli 2019 - Jogjakarta, Indonesië
Na een af-schuwe-lijke busreis - omwille van ijsijsijskoude airco, hobbelige bobbelige weg en drop om 1u30 in een verlaten busstation (gaaaaap!) - aankomst Yogjakarta!
We logeren in home-stay 'Bedhot' wat creatieveling betekent, naar het koosnaampje van de oma voor de eigenaar. Meteen n Westers thuisgevoel: terwijl we tot nog toe de andere blanke toeristen op 1 hand konden tellen, zitten we er hier meteen tussen. Gemengde gevoelens daarbij. Wel voluit zen-gevoel bij de open smaakvol ingerichte lounge. Enkele dagen later is dat zelfs het kader voor een huwelijksaanzoek 💏.
Daar kan je me vinden in de hangmat bij de gratis koffie stand terwijl de rest van mn gezin nog slaapt. Bovendien is het hier heel netjes, mooie kamer met airco, n warme douche én toiletpapier wat het contrast met ons allereerste hotel in Jakarta scherp maakt. Daar durfde ik de thee-stand niet eens aanraken... laat staan van drinken 🤢
De eigenaar is de vriend van de vriend van Rahmat, zo belanden we hier. Hij is echter heel anders. N businessman volgens de locals. Hij bezit deze 'homestay' (al woont hij er zelf niet) met 10 kamers/huisjes en een restaurant, gecatalogeerd in de Lonely Planet. Fysiek lijkt ie ontsnapt uit n gangsterfilm. Zijn 2 Duitse legerauto's - waar we tot groot jolijt in mogen meerijden, zie achteruitkijkspiegel 😉 - zetten ons imaginair imago voor hem kracht bij!
Ook al is hij heel erg vriendelijk, authentiek komt hij ons jammer genoeg niet over. Hij showt ons zn schilderijen en pocht met hoe hij zijn imperium verder uitbouwt, zonder enige interesse in wat ons bezighoudt. Natuurlijk heeft hij véél westerse vrienden, spreekt Jan ook al aan als 'my friend' 😉 Ach, we pikken zn to see/do-tips mee. Zo belanden we in het zwembad van zijn vriend, heerlijk toch? We picknicken er op zn Indonesisch: met noedeltjes.
Het is hier altijd fijn wakker worden met vooruitzicht op n heerlijk ontbijt met vers fruitsapje En dan wat blijven hangen, schrijven, lezen, surfen, ... daar kan ik echt van genieten. Langzaam natuurlijk wakker worden, noem ik dat. Ik mis de gejaagdheid van onze werk- en schoolochtenden echt niet... Lanterfanten wordt mijn lievelingswoord 😁
Klinkt makkelijk maar dat is het eigenlijk niet zo. Toegegeven, ik lijd aan FOMO (fear of missing out), ook/zeker op vakantie, want alle hoekjes en omgeving van de stad moeten ontdekt, want je komt hier nooit meer, toch? Reizen met kinderen - gezeur en boze buien incluis - dwingt/leert me vertragen en voortaan streven we naar JOMO (joy of missing out); wie doet mee?
Geniet ervan !
Wees voorzichtig !
Dikke kussen,
Doris, Lily, Kurt en Petra
Hoe herkenbaar jullie verhaal en de FOMO-stress 😱
Wij proberen hier ZEN te zijn in het land van de ‘rising sun’ - maar het is geen evidentie 😅
We gaan van de ene Boeddhistische tempel naar het volgende Shinto-schrijn, tussendoor nog een rituele theeceremonie en een wellness treatment in de Japanse Onsen (natural spa’s). We genieten van de puurheid vd Japanners en hun wabi sabi way-of-life, maar worden telkens geconfronteerd met hun verraste blikken als we zeggen welk reisschema we hanteren. Of als ze met hun ogen draaien wanneer we ons haasten voor de volgende Subway ... Ze beseffen en wij met hen dat we het nog niet helemaal te pakken hebben 😬
Onze pubers doen nochtans erg hun best om ons in the mood te brengen en van tempo te laten veranderen: ‘moeten nu weer vroeg opstaan?’(nvr 9u!), ‘hebben we nog niet genoeg tempels gezien?’, ‘moet dat écht?’, ‘wanneer gaan we eens niks doen - het is toch vakantie?’ ... En dan hoor ik mezelf zeggen:’ we zijn toch niet naar Japan gekomen om niks te doen- dat kunnen we thuis ook!’ 😱🤫☺️
Ik doe mijn best, écht, om te vertragen maar het lukt me niet zoals mijn tieners dat doen. We ontmoeten elkaar gelukkig meestal wel ergens in het midden en als er dan ‘s avonds een ‘dank u mama voor deze leuke dag’ komt, dan ben ik content! En dan voel ik me wabi sabi, want dan koester ik de leuke momenten v grappen en plezier meestal in de tijd tussen de tempelbezoekjes door ... en neem ik me voor het morgen weer anders/beter te doen! ‘Ichi go ichi e’ zeggen de Japanners, wat betekent: every moment is a chance, cherish every moment. Het is een unieke ontmoeting in het NU...
Dus Katleen, om een lang verhaal kort te maken: IK DOE MEE (of ga het proberen althans) met je JOMO!
Veel plezier nog bij je komende avonturen en tot de volgende!
😘