Op tour part 2

Na een heerlijk versgeplukt fruitontbijt, de baan op voor dag 2. 6 uur onderweg zou het worden tot Garut, maar intussen waren we er al achter dat onze gids zn tijdsbesef niet zo accuraat bleek, dus namen we onszelf al 8u voor... uiteindelijk werden het er 14 (!), foto-, pipi-, chauffeursmassage- en eet-stops incluis. 

Het bleek net een poepdruk WE op de baan - schoolvakantie (1 maand tot 15 juli) én WE voor de Indonesiërs dus ook zij trekken er dan op uit - met traffic jams ten top! 

We zijn geen mensen die van autovakantties houden, laat staan van meer dan de klok rond. Tel daar nog 2 kotserkes bovenop: eerst Silje, dan Matis. Vrolijk weden wij daar niet van, wel heel groggy, maar ach ook dat hoort bij avontuurlijk reizen. Enkel ons Nelleke bleef zingen en gibberen 😆 ook met Esa.

Zo jammer dat hij zo weinig Engels en wij geen Indonesisch spreken, maar ook non-verbaal weet hij Matis' en Nell's vertrouwen te winnen. Ze werden closer en closer, letterlijk, tot ze op diens schoot eindigden en in slaap vielen in zijn armen. I like, zei hij met n big smile en pretoogjes vanachter zijn bril zonder glazen, echt! 'Just for style' 😁 

Onderweg passeren we vele fotogenieke rijstterrassen en theeplantages, met vooral vrouwen aan de pluk van de (bovenste) blaadjes. Keihard werk voor weinig geld onder de brandende zon, pffff! 

We spotten ook 2 waterbuffels met kalfjes. En poezen overal, redelijk goed verzorgd, opvallend veel met korte staart, raar. Silje wil al sinds Jakarta eentje adopteren! Uitleg over quarantaine, traumatische vlucht, verbod op hotelkamers, moeilijk(er) reizen met die 4-poter, ... krijgen geen gehoor bij onze volhardende tiener 🙄 Bij elke kitten, moeten we minstens 5 snapchats maken 🐈🐱🐈🐱🐈

Honden zien we amper, buiten een 5-koppige roedel straathonden. Blijkbaar is zorg ervoor voor moslims een regelrechte zonde 🙄 Wie bedacht dat nu weer? Ik hou mijn bedenkingen voor mezelf, net zoals over een hoofddoek voor 3-jarige meisjes trouwens. Wel schattig met oortjes! 

Tegen 21u pas, in het donker - en dat is hier heel anders dan in ons Belgenlandje met straatverlichting zichtbaar vanop de maan - arriveren we aan ons hotel. We krijgen een knus huisje mét soort van kuipbad mét warm water én een lavabo én toiletpapier, wat een luxe! Nell en Matis zijn amper uit het plonsbad te krijgen! Zo jammer dat we er maar een korte nacht van kunnen genieten... 

Ontbijt met rijst op dag 3, eikes! Wel blij als een kind met de creamer, want daarmee lust ik mijn drassige koffie wel. Heb nu door dat ze hier gewoonweg geen filter gebruiken, dus drink ik nu voorzichtiger. Ongelooflijk maar waar: nog maar mijn 2de kop op 1 week tijd, ik ben aan t afkicken! Maar thee bij 't ontbijt, lunch én avondeten, ook al kan je kiezen tussen heet of fris, is toch echt niet mijn ding! 

Opnieuw wordt de reistijd grof onderschat waardoor we maar nipt op tijd bij de green canyon arriveren. Zo schoon! We stappen in het laatste motorbootje dat mag vertrekken, weer een transportmiddel erbij op Matis' lijstje.

Ons Nell kan nog niet zwemmen dus besluit Jan bij haar te blijven in de boot. Onze held Matis ziet t zwempartijtje ook niet zitten hier en dus klimmen enkel Esa, Silje en ik de glibberige rots op. Gepusht door no way back stappen we daarbij door en op duizenden spinnetjes! Misschien nog erger is dat de rots volgepropt staat met westerse toeristen, drummend wachtend op een boot terug. Ff wennen aan dit beeld want tevoren konden we andere blanken teen op 1 hand en plots zo n overdosis 😂 K hoor nog een jonge vrouw in bikini zeggen in t Vlaams 'die zijn er niet op gekleed', doelend op ons gebrek aan badkledij. Da s eigenlijk t minste van mn zorgen. Ik probeer me gewoon staande te houden (want wij hebben geen waterschoenen met grip aan, zoals zij) en niet te denken aan de kriebelende spinnetjes tussen mijn tenen! Bedenk me dan ook dat ik mn (niet waterdichte) heuptasje nog draag gevuld met waardevolle spulletjes en geen veilige plek om deze even achter te laten. Ik ben dan maar fotograaf van dienst. Uiteindelijk is Silje diegene die samen met Esa en een bootman - die me geruststelt door de belofte 'I swim with her' - die in het water springen, op zn Indonesisch: met kleren (en zwemvest en helm) aan! Trots op mn grote meid met lef! 

Eindbestemming: Pangandaran, home stay bij een oude jeugdvriend van Iwan... omdat het beloofde familiehotelletje met zwembad dat hij regelen zou, dan toch volzet blijkt.. we houden ons hart al vast... Silje ziet de straat waar het huis staat en kondigt aan 'da's geen goed teken'. Ik sus haar en de anderen, terwijl ik eigenlijk met hetzelfde voorgevoel zit... wordt vervolgd!