Temidden van de rijstvelden

Helemaal terug in het authentieke Indonesië, Lombok! 

We vinden onszelf een betere chauffeur, bij gebrek aan het bestaan van openbaar vervoer en zakken af naar Tetebatu, een dorp temidden van de rijstvelden. Daar getuige ons zicht van de kamer van onze bungalow alvast van! 

s  Avonds zie je jong en oud hier en daar op straat keuvelen en gezelschaps-spelen spelen. Wij schuiven aan bij t vuur waar de jongeren Harry, Arno en Ank elkaar en ons entertainen met gitaar, drum en zang, Indonesiche liedjes afgewisseld met Engelstalige klassiekers. De kids mogen mee drummen. Heel gezellig! De volgende avonden doen we dit gewoon over, zijn dan over onze schroom heen en zingen zelfs mee! 

Arno, student wiskunde, neemt ons mee op n verrassende tocht door de rijstvelden waar de kinderen hier spelen en vliegeren, tot Matis' bewondering. Nog maar eens rijstvelden, dachten Jan en ik, eerlijk gezegd. Maar dat was buiten de schoonheid, de leerrijke bezigheid van de veldwerkers en het klauteren bij de hoogteverscillen tussen de terrassen gerekend, heel tof om doen!

Wist je dat rijst in het Indonesisch verschillende benamingen krijgt naargelang de ontwikkeling? En hoe arbeidsintensief t (her)planten, onderhouden en oogsten wel niet is, zien we hier met eigen ogen. De kinderen mogen t afkloppen zelf ns proberen. Fun voor even; je leven lang zulk werk, da s andere koek.

We zullen hier aan denken bij onze volgende hap nasi goreng, die onze oren trouwens uitkomt. Lekkere, maar eenzijdige keuken hier. Al zijn er ook verrassingen, zoals jackfruit (= groente doorgaans in curry verwerkt, ziet er ni uit, maar o zo lekker!) of mn tot lievelingsfruit geworden mangostan (= n rode vrucht die je openbreekt om van de overheerlijke witte teentjes binnenin te snoepen). We maken dr n spelletje van: hoeveel fruitteentjes zitten er binnenin verscholen? 

We maken ook n stop bij n watervalletje. Weeral eentje, dachten we hier ook weer. Maar ook dat was buiten de schoonheid en het avontuurlijke van de klautertocht binnen in de kloof gerekend, over bamboobruggetjes en stenen heen. 

Silje trotseert wederom het koude water en plaatst n zwemmeke. We verleggen er ook enkele steentjes in het water, wat me doet mijmeren over de mooie symboliek naar t liedje van Bram Vermeulen. 

Onderweg kruipt Ank ook nog ff in een kokosboom om ons verser dan vers kokoswater te laten proeven. Njammie! 

Dan volgt n dorpsbezoekje, waar Arno ook toont waar ie woont. Vooral Silje is helemaal vertederd door puppies die er ronddwalen. In t bijzonder door de meest zielige: eentje met n wonde die verzorgd moet worden en eentje die meermaals gepikt wordt door n venijnige kip. Gek genoeg zijn hier wel honden, terwijl moslims ze niet mogen aanraken. Arno klaart t mysterie op: aanraken kan met handschoenen. T zijn vooral waakhonden, vandaar dat wij hier zigzaggend door de straat moeten... N dier dat geen aanraking/liefde kent, is volgens mij gevaarlijk gemaakt. Irreële adoptiegedachten komen bij me op... de appel valt ni ver van dochter's boom.

Door n doolhof van steegjes komen we bij de ambachtelijke 'koffiebar'. We ontmoeten enkele vrouwen, onder wie Arno's mama wiens zoon we bestoefen als goede gids tot zijn verlegenheid. Zij maken 'koffi' voor ons: van boon tot mama's verslaving, volgens mn 3 (b)engeltjes. Een mengeling van rijst, cacao- en koffie-bonen wordt langzaam gebrand op n houtvuurtje.

Overtollige boonomhulsels verwijderen en dan de vijzel in. De vrouwen stampen het mengsel in cadans fijn en wij mogen meedoen.

Plots steekt bij ons de nostalgie aan oma's koffiemolentje op en de geur van versgemalen koffiebonen. Kokend water opgieten en 4 kopjes verse koffie, want Silje en Matis mogen voor t eerst in hun leven - drassige - koffie proeven. Wij vinden t heerlijk - met dat vleugje cacao -; zij vinden t maar niks. 2 kopjes voor Jan en mezelf, mmmh! En de rest van de gemalen koffie die we mochten mee-maken, krijgen we mee als souvenir. Eentje voor speciale gelegenheden of gezelschap, spreken we meteen af. Heerlijk om na vakantie-tijd zo ervaringen op te roepen, niet?  

We lassen nog n relax-dagje in. Of we naar het zwembad van een nabijgelegen home-stay kunnen in ruil voor lunch daar? Damag, joepie, zwemplezier voor de kinderen en lees-tijd voor ons. Er verblijven is geen optie. We kiezen bewust kleinschaliger, budget-vriendelijker (3x goedkoper!). En we zijn dankbaar voor ons geluk met de sfeer(makers)! 

En de mensen maken zich op voor festiviteiten: Onafhankelijkheidsdag en het Offerfeest. Regematig komen we oefenende marcherende scholieren tegen, waar onze Belgische militairen nog wat van kunnen leren 😉. Op 17 augustus maken ze dr n wedstrijd van.

En voor het Offerfeest op 11 augustus zien we in het straatbeeld meer geiten en koeien onbewust onderweg of wachtend op hun lot naar de halal slachtbank, zoals de 2 die plots in onze home-stay staan en luid mekkerend uit elkaar worden gehaald. Hier staan we veel dichter bij zulks dan in de beenhouwerij-afdeling in den Delhaize... onze kijk op dierenethiek wordt er alleen maar door gesterkt. 

Noodgedwongen zijn we begonnen met aftellen, plannen van de rest van onze vakantie-tijd en keuzes maken. Ruimte voor spontaniteit blijft erg belangrijk voor ons, maar het vliegtuig huiswaarts niet missen ook 😉