Van haven naar haven naar haven

We zwwaaien de jongens uit, rijden mee met Arno's familieauto tot aan de haven (2u). Terug naar Bal! Want ik heb mn zinnen gezet op 'zwemmen met manta-roggen' vanuit onze vraag 'Wat wil je echt nog gedaan/gezien hebben?', zeker na onze schildpaddenervaring. Niet dat Lombok niets moois meer te bieden heeft, verre van, maar we hebben onze portie rijstvelden en traditie wel gehad. En surfers zijn we niet, dus die stranden slaan we over. 

Er is een manta-punt aan de kust van Nussa (= eiland) Penida en dat magische eilandgevoel ligt ons wel, zoals je eerder las. Wijle terug naar Bali dus. 

We gaan voor de trage ferry (5u) ipv de speedboot omdat die ons laatst echt niet bekwam. Bijna beurk 🤢... ook al omdat we toen 1u extra op zee dobberden op hoge golven omdat er toeristen achterbleven in t verkeer die alsnog mee moesten. Gelukkig hield toen een Amerikaanse piloot en zijn vriendin-airhostess - zo cliché dat t grappig was -  me bij de pinken door zijn geleuter. Nu vertrekt de boot als ie vol is: met transportmiddelen. Buiten een koppeltje zijn we de enige blanken nu.

Eens zolang onderweg (en een fractie van de prijs), maar de kinderen doen zich content: bewegen, een noedelsoepje uit n cup en tv. Jan en ik smullen van ons lunchpakketje in bananenbladeren: rijst met beetje hete kip, noedels en kokos uit n papieren puntzakske. Samen kijken naar rotslechte Bollywoodfilms en Indonesische humor dat t weer goed wordt. Matis maakt n vriendje en mag op diens papa gsm mee n spelletje spelen waarvan hij ons achteraf vertelt dat dat van ons nooit zou mogen: vechten tegen slangen, hamerende enge kabouters met n dierenkop en als jij raak schiet spettert er bloed... 😱

In de centrale kajuit kan je je op de vloer te slapen leggen. Daar ligt n baby tussen zn mama en papa te ronken, zo schattig! Wij houden t bij de lelijke zetelkes typisch overtrokken met plastiek. 

Land in ziiiiiicht! Pandang Bai, een kustdorpje. Lekker tikje westers gegeten als je Matis' frietjes overgoten met ham en kaas zo noemen kan. Alles is ff lekkerder dan rijst of noedels 😜 En we zijn toevallig getuige van n begrafenisoptocht (de schoppen worden meegedragen naast de overledene in lijkwade), waarna de aanwezigen zich ritueel baden in de zee. N vrolijkere bedoening dan bij ons, zo komt t alvast over. 

De volgende morgen eindelijk n postkantoor gevonden om onze zelfgekleurde postkaartjes te versturen. Eerder was t ofwel gesloten ofwel op 25 km afstand ofwel uit ons hoofd... niet treuren als je er geen krijgt: kaartjes raken gewoonweg ni gekleurd door teveel andere to do dingen... al ben ik zelf wel echt zo n ouderwetse kaartjesliefhebster! Ik denk met heimee terug aan de tijd van pennevrienden, schrijf-ze-vrij, postcrossing en liefdesbrieven.

Dan Jan achterna. Mn eigenste GVR ❤ Toegeven, t is vooral hij die de zaken concreet regelt want reizen gaat niet vanzelf: uitzoeken hoe je waar geraakt, dat we ergens n degelijke gezinskamer vinden, ... doorgaans blijf ik bij de kids en gaat hij op zoektocht. Teamwork én vertrouwen. Hij is altijd de trekker en ik de duwer om n vliegtuig, trein of boot te halen, want de kinderen hebben alle tijd: er moet nog n plasje gepleegd, foto genomen van die puppy of kitten ('blijf daar af!'), n tekening gekleurd, n spelleke uitgespeeld, iets van de grond geraapt ('laat dat liggen!'), ruzie uitgevochten, of...

Veel te vroeg (lees: tijdig, maar de boot vertrekt pas 1,5 u later om n reden die altijd n raadsel blijven zal) komen we aan in de haven en wachten op onze ferry, ondanks de bangmaakberichten over zee-onvaardigheid ervan, zink- en in-de-fik-schiet-gevaren incluis. 

Veilig aangekomen op ons eiland Penida! Benieud of het ons zo bekoren zal als de Gili's. Dit is groter, niet verkeersvrjj, maar ook niet hip en happening. Minder input, meer output? Bwah, output hoeft zelfs niet. Ik vind t  n intrigerend idee dat je ook n eiland kan zijn of worden, dan liefst deel van n archipel: op jezelf en toch enigszins verbonden. Naar je eigen gedachten en gevoelens luisteren (ipv naar die van anderen). Mogen aanspoelen, de wind voelenop jezelf komen, herademen, ondanks/dankzij t wrakhout. Alleen al door af en toe wat meer mn ogen en oren te sluiten, ook onder water, helpt. Deze metafoor neem ik alvast mee dankzij onze eilandbezoekjes!