Manta's: to be or not to be?

Boehoeh! Dan ga je op mantaroggen-snorkeltrip, zie je geen manta's!  Had er zo naar uitgekeken, maar het weer besliste daar anders over. Te hoge golven op het manta-punt, ronduit te gevaarlijk dus. We zien en voelen t met eigen ogen. Alle boten keren terug... we hadden t nochtans mooi geregeld, n privé bootje  - amper duurder dan sharing  - wat t tripje anders maakt. 

We doen 3 andere plekken aan met wederom mooi koraal en kleurige vissen, overvloediger dan bij de Gili's . Matis krijgt een huilbui in zee, #diehaddenwenognigehad, alwatertrappelendtroosten?! Zijn goede reden? Alle zwemvliezen aan boord zijn te groot en hij vindt t meegetrokken worden aan de zwemband maar niks...  hij komt snikkend en boos bij in de boot, waarna hij dan toch t water in wil terwijl ik Silje, Jan en onze gids al een eind verderop al amper meer zie. Dillemma: springen of niet? Ik spring en flipper zo hard ik kan met Matis aan de hand, richting de rest van ons gezin. Wat je al niet doet om je kind de tijd van zn leven te bezorgen! 2 zeeschildpadden kruisen ons snorkelpad. Met zn 4-tjes in open zee, omringd door water, t heeft wel wat. Nelleke ligt te soezen op de boot onder n handdoek. 

En toch baal ik: speciaal naar Nusa Penida voor de manta's... Jan ziet er de humor van in, vindt t zelfs bjjzonder dat, ik citeer: manta's voor altijd iets mysterieus zullen blijven hebben...  ja, ja 🙄 Zover ben ik nog ni... heb net als Matis wat tijd nodig 😉 Jan troost me met n spaghetti en n xtra grote koffie 😆 

Verder hangen we in ons rommelige authentieke dorpje. We vangen n glimp op van het toeristische nabijgelegen dorp aan t haventje waar de snorkelboten vertrekken, daar blijven we weg. We gaan liever eten aan de eetstandjes tussen de Indonesiërs, zoveel lekkers! Proeven hoort echt bij reizen!

Of verkenning van t lokale marktje en winkeltjes waar ik n altaartje en offermand op de kop tik. Ik denk dat de man van het altaartje nog nooit eentje aan n toerist verkocht. Hij bekijkt me n beetje raar en vergeet t 5-dubbele te vragen 😉 Ik geef m wat xtra, op push van Silje, want 20 000 roepia (1,20 euro) is wel spotgoedkoop, ook al is t wat n gammel ding, t  heeft zn charme. N hebbeding voor me, heb dat thuis al geïmproviseerd, maar nu dus n echt Balinees, jeuj! T ontgaat de Indonesiërs op straat niet, ze wijzen er met de glimlach naar en een vrouw komt me spontaan heerlijk ruikende wierook toestoppen 'for ceremony' 🙏 

Ni te doen, hè! 

Nog ns op manta-tour? Jan vraagt of ik dat meen, ja dus. Het manta-punt blijkt nu echter al 3 dagen gesloten en op de besloten FB-groep over Indonesië lezen we horrorverbalen over te kleine bootjes die zich in de te hoge golven wagen... niet dus. Jan belooft me ooit nog ns ergens samen op manta-tour te gaan... we zullen zien, hoop ik! 

Heb nog wel zin om t eiland verder te verkennen, maar Jan heeft t echt gehad met de (dure) taxi-tours naar de stranden. Hij introduceert zelfs POMO: Proud Of Missing Out! Met zn 2-tjes huur je hier n scooter voor n appel en n ei, maar zonder motorrijbewijs én bovenal met 3 'side-kids' 🤣 is t wat anders... niet dat zij daarnaar vragen: aan spelen met de buurt- en kinderen, poezen en hond des huizes hebben zij genoeg.

We logeren in romantisch getinte bungalows bij een gezin met 2 zoontjes en Jerry (de neef van papa). Hun jongste (1 jaar) heeft grappige piekhaartjes, kruipt hier op eigen-wijze manier rond (trekt telkens 1 beentje bij, maar o zo snel!), zit o-ve-ral aan en is n echt lachebekje. Matis pakt hem graag. 'Stampertje' (< Puk van de Petteflet) dopen de kinderen hem.

Jerry is volgens Silje omtsnapt uit de Disney-film Vaïana: krulharen en vol tatoeages, waaronder de eiland-idool Bob Marley en Tom en Jerry op zn handen 🙄 Hij animeert met jammen, oxo spelen en goocheltrucs. 

Nell loopt de hele tijd met de poes rond ondanks Jan s waarschuwingen over hondsdolheid, Matis speelt alternatieve Pokémon met de oudste zoon en Silje maakt tik tok-filmpjes met de buurtmeisjes.

Niemand mist de manta-roggen, alleen ik misschien nog n beetje 😂