Het berggevoel?

'Hier mag alles', zegt Nell vaak. En dan heeft ze t over haar verwondering over: met je kleren aan t water in, een baby in mama's armen op de moto, kinderen aan t motostuur (zo'n 12 jaar!), zonder gordel in de auto, op het voetpad rijden, heel veel toeteren, vooraan mogen zitten, (speciale) sokken in je teenslippers, op blote voetjes spelen op straat, ... 

En ik hoorde mezelf ook al vaak zeggen 'Janneman, kijk! Kijk waar we zijn, ongelooflijk toch, niet?' Zoals bijvoorbeeld aan de prachtige krachtige waterval waar Silje efkens n douchke pakt! 

Of 'Kijk ze doen!' op hoe Matis spontaan gaat voetballen met de lokale jongens of Nell die plots hand in hand loopt met n gesluierd meisje of Silje die haar 1ste 'Engels op zn selfies' oefent bij n groepje pubermeisjes. Het zit m echt in die kleine ont-moetingen!

De kinderen vinden t hier heerlijk. Ook al is er in de omgeving, volgens mijn normen, bitter weinig meer boeiends te zien of doen... tenzij je daar n look-,  koffie- of aardbeienbedrijfje toe rekent. Eerder maakten we onderweg van de haven enkele stops die wel de moeite waard zijn.

Zo bezichtigen we ook een historische moskee in bamboo, waar echter het kerkhofje, het traditioneel kleurrijk weven en de pipi pauze op de plaatselijke wc - waar is het gat? - meer indruk maken. 

Wonderwel geraken we op onze bestemming: een bergdorpje, want onze chauffeur blijkt n ramp. Ons aangeraden door onze vorige home stay beheerder met 'he knows everything (weg én bezienswaardigheden)', wel 'he knew nothing'... t Was bijna grappig hoe Jan hem bijstuurde met weetjes uit onze gids, hoe hij ons vastreed op een weggetje naar waar hij dacht dat ons dorpje lag, hoe wij aandrongen op de weg vragen en toen bleek dat we er al waren! 

Zicht op de bergen rondom! Jan is er vol van. Eerlijk gezegd is dat meer zijn ding, water en wijn, hè. We zitten nu vlakbij de Rinjani vulkaan en horen hier dat de Bromo nog n uitbarsting had... bangelijk! 

En we zijn gelukkig intussen ook op veilige afstand van de aardbeving op Java. De gevolgen van de aardbeving hier zo n 2 jaar terug, zijn nog zicht- en voelbaar: onderbroken wegen, de streek in heropbouw... 

Straf is dat de ganse omgeving schade ondervond, behalve de paar traditionele dorpjes met huizen van bamboo. We bezoeken dr zo eentje. Mensen met het geloof wektu telu, gecatalogeerd als sekte onder Suhartu's dictatorisch bewind. Ze zijn moslim, maar niet streng orthodox. Bidden 3x/dag, 3x/week ipv dagelijks 5x. Daarnaast houden ze er nog invloeden van het hindoeïsme en animisme op na.

Bijzonder vind ik de symboliek van opbouw van hun huis met centraal in de nok hun heilige plek om te bidden. Het is er wel erg donker en rokerig (om de insecten weg te houden). Kuch! 

Het belang van de gemeenschap primeert er - een huis wordt bijvoorbeeld samen gebouwd - wellicht met zn voor- en nadelen. Jongeren trekken dr op uit voor hun toekomst, maar keren wel ff terug bij n aardbeving-alert. 

Er volgt een uitnodiging voor n 'family-stay', echt samen-leven. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de gids - n 60+ uitziende man die uiteindelijkvan Jan's leeftijd blijkt (48), wel al opa - zich daarmee vooral naar Jan richt: 'Your wife can cook with the other woman'... 'And we drink rice wine', fantaseer ik erbij, maar zo gaat t wel, lees ik in de lonely planet... 't Feministje komt dan (te?) sterk in me boven... Ook Matis komt op zijn typische eigen-wijze uit de lucht vallen, op licht paniekerige toon: ''Is dit ons volgend hotel?'. Gerustgesteld van niet. 

We verblijven in een eenvoudige homestay bij een gezin. Vooral Nell is gek op de middelste dochter zo groot als zij, Silje op de baby des huizes en Matis op de speelruimte en tuin met vijvers vol vis en de (meisjes)fiets. 

Ikzelf ben minder gek op deze plek en vraag me af wat me hier zo onrustig maakt? Mis ik de zee? Is het de lelijkheid van het dorp (= een lange grote baan met in het midden een standbeeld van look, ik verzin dit niet!)? Is het opnieuw ff wennen aan de rolomkering, met name dat wij de toeristische attractie van het dorp zijn? Voel ik me enigszins bloot in mn mouwloos kleedje dat ik dan maar verruil voor (lange) mouwen, zeker gezien onze gastvrouw zelfs n monddoekje draagt en ik t n vreemd contact met haar vind, ook al lachen haar ogen? Is het de kilte qua temperatuur die me kippevel geeft en na zonsondergang vraagt om t dragen van mn lelijke muffe jas (cf. jassenjacht in Yogja voor Bromo; komt ie toch nog van pas!)? Ja, ja, ja, ja en ja! 

Enne ja, mn FOMO steekt op... ! Ik verveel me zelfs n beetje... 😊 Zouden we dan toch maar gaan wandelen? Bang om de mooie panorama's te missen. Maar de kinderen willen niet, echt niet. Ze willen gewoon spelen en de vissen n overdosis noedels en kroepoek voeren. Zulke afleiding helpt ook bij heimwee waar vooral Matis last van krijgt last van krijgt (naar ons huis, de grootouders, Teske de hond, zijn vriendjes, ...). Ik geef me over en breng quasi de ganse dag door op n bambooterrasje boven de vijvers. We eten er zelfs want we komen dr toevallig achter dat dit ook n 'warung' (= lokaal (vis)restaurantje is), niet dat dat ergens uithangt, we vonden de keuken gewoon verdacht groot 😆. Onze bestelling is vis-loos want eten wat je net voerde vinden de kids n brug te ver. Ik smelt langzaam maar zeker voor de warmte van de mensen hier en de koffiebar helpt ook wel 😉

s' Avonds maken we t echt gezellig op de TV-loze kamer, al 5 weken trouwens, ook afkicken voor mij! Met zn allen op de matras (zonder bed) en vanonder de deken (zonder laken) rummikubben en snoepen (uit t dorpswinkeltje waar niets geprijsd is). 

Het berggevoel? Welk berggevoel?!

Ons gezinsgevoel? Yes! Daar heb ik geen family-stay voor nodig 😉

Morgen besluiten we nog t lokale marktje mee te pikken en pas 's namiddags te vertrekken zodat er nog speeltijd is na school van Raïssa (van 7u tot 10u).

Dit draait weeral anders uit dan gepland, want door het taalprobleem blijkt t dan toch geen marktdag en krijgen we t voorstel aardbeitjes te gaan plukken. Graag, alleen blijkt t veld 10 min motortijd verderop... Terwijl ik instemming overweeg bij de belofte tot traag rijden en dan ook 'iets' te be-leven, spreekt Jan s verstand: zonder helm? No way. Luid protesterende boze kinderen tot gevolg... n dieptepunt. Ze draaien uiteindelijk bij als Raïssa haar emmertje verse aardbeitjes met hen deelt. 

We zwaaien het gezin uit, wisselen zelfs zoenen en knuffels uit, eigenlijk was dit onze family-stay 😉

Onderweg moet ik zelfs toegeven bij terugblik op de vallei dat t erg mooi is, zo n dorp dat ligt te blinken temidden van n patchwork van veldjes omarmd door de bergen. 

Familiegevoel? Tja, t leven zoals t is!