1ste chaotische indrukken

1 ste indrukken omvat in 1 woord: CHAOS! 

1) Verkeerschaos

Geland op Java in Jakarta, de meest vervuilde stad van de wereld die snel maar zeker verdwijnen zal oa door de klimaatopwarming. Als je de hoofdstad dus nog bezoeken wil, moet je t doen binnen nu en 30 jaar. De Javaanse regering zoekt alvast een nieuwe hoofdstad, da s ook n oplossing?!

Velen dragen hier n monddoekje. Je zou voor minder. De lucht hangt vol uitlaatgassen naar mijn gevoel. Adem-benemend bij momenten die verkeersdrukte, bovenop de hitte. Ni te doen eigenlijk, hoop dat t went of of buiten deze grootstad draaglijker wordt. Hittegolf in België? Haha!

Nooit zagen we zoveel brommertjes bij elkaar! Bij groen licht zwermen ze uit als bijen. Vrrrrrrrrrooooeeeeem-tuttut-tuttut-tuttut-tutut... tuuuuuuuuuuut zegt mijn hoofd nu al. En we durfden  t al aan in een tuk-tuk (gemotoriseerde 3-wieler taxi) te stappen. Onze kindergezichtjes (ook die van Jan en mezelf 😉) lichten op, zeker als Matis en Nell om beurt naast de chauffeur mochten. Wat n avontuur! 'Waar is mijn gordel?' vroeg Matis nog. 'Keileuk maar keigevaarlijk!' was Silje s conclusie. Beaamd. Ongeschikt voor hartpatiënten en zwangeren. 

2) Mensenchaos 

Drukbevolkt hier. Mensen overal, veel kinderen ook. Best grappig hoe de rollen zich in een mum van tijd omkeerden: wij blijken hier een toeristische attractie! Amper blanke mensen gespot en onze 3 kids spreken aan. Ik krijg duimen omhoog gewezen, deugddoend. Vooral Nell wordt ongevraagd handje geschud en geaaid. Matis vond t absoluut niet leuk toen een vrouw hem ongevraagd in de wangen kneep met t gebod 'smile' erbij, had ff flashback naar eigen kindertijd en hoezeer ook ik dat haatte. Enge oude dametjes zijn overal hetzelfde. 

En ze vragen om de haverklap om op de foto te mogen met ons! Dat levert ludieke plaatjes op. Ongelooflijk maar waar: onze Grab-chauffeur (Uber op zn Indonesisch) stopte zelfs midden op de weg met de vraag 'Selfie?'. Dan geven wij gewoon n welgemeende smile. 

Want ze zijn zo lief, echt. Ongevraagd helpen ze je op weg, ook weg van de 'bad people' (gidsen of chauffeurs die veel teveel geld vragen). Hulpeloos kijken helpt wel (× 5) 😉  En die hulp kunnen we gebruiken... zie 3)

3) Taalchaos

Op de vraag 'Do you speak english?' volgt 8/10 keer een schuddend hoofd van 'neen'. Zelfs in de hoofdstad, aan een ticketbalie of hotel, en ook jonge mensen spreken enkel Indonesisch, al telt t land zelf zo n 50 talen.

Thank God for Google translate! Al hebben we een boekje 'Indonesisch', wat heb je daar aan? We krijgen dan wel de vraag met moeite gesteld, maar verstaan t antwoord niet?! Zo voelen anderstaligen zich dus... 

Geregeld leggen mensen zelf spontaan contact met 'Where are you from?' al doet hun hoofd blijkbaar tuuuuuuut bij t antwoord Belgica. Europe lukt nog net. Je kan t hen niet kwalijk nemen, velen zullen nooit hun eigen eiland verlaten, wij zijn verwend. Toevallig ontmoetten we wel een jongeman uit Sumatra onderweg naar Parijs.

Sommigen klikken in bij onze taal Nederlands en kunnen zelfs enkele woordjes 'dankzij' de kolonisten of vele Nederlandse toeristen (al hebben wij er nog geen ontmoet, TG 😉).