N gewone buitengewone plek #pemuda

Je kent dat wel, zo n plekje waarvan je al meteen weet 'dit wordt zo n weet-je-nog-toen-plek'. Niet bijster bijzonder en toch weer wel om de sfeer, t gevoel dat je erbij hebt, t gezelschap, ... 

Zo belanden wij in t (jongeren)café #Pemuda om de hoek van ons hotel. Houten banken en lage tafeltjes onder een gietijzeren modern ogend dak, presidenten aan de muur. Politiek bespreken is hier taboe, bekritiseren ronduit levensgevaarlijk, al heeft Jan daar natuurlijk zin in... We beperken ons tot wat geschiedkundige achtergrond opzoeken over elk van hen. 

Gevroem van brommertjes rondom. Moderne Engestalige muziek. Sigarettenrook. Deert niet zo, want het gebouw is halfopen. Een mix van geuren, ondefinieerbaar. Niet stinkend, niet lekker, typisch 3de wereld noemen wij het, zo herkenbaar van onze eerdere verre reizen uit ons vorig leven: zonder kinderen, los van elkaar. 

T leven is aan de durvers, dus ik bestel een typisch Javaans drankje: jadé. Moh, zo lekker dat dat is! Blijkt naast melk, gember ook 'aren' (bruine suikersoort) in te zitten, hier geteeld. Zo vertelt een vriendelijke student me die er samen met zijn zus vertoeft, met wie in het Engels te praten valt. Mijn plannetje om dit thuis (exact) na te maken wordt dus moeilijk...

Een barman en gasten, die hun hartelijkheid eerder non-verbaal uitdrukken: oogcontact, een knik of glimlach en de barman blijft maar duimen vragen of t lekker is.  

Iedereen welkom hier, wat ik concludeer uit de uiteenlopende kledingstijl van de gasten. Van zeer traditioneel tot hypermodern, al dan niet gesluierd in alle kleuren van de regenboog. Wij zijn wel t meest zomers gekleed, gewoon omdat we t warm hebben 😁 Van die warmte hebben Indonesiërs wonderwel geen last: velen dragen een strakke jeans, lange mouwen en een pull of vest erbovenop. Wij kijken ernaar en puffen erbij! O ja, de door ons bestelde indomie (noedelsoepje) deed ons ook nog letterlijk zweten. Nochtans al zonder sambal gevraagd omdat we 2 dagen eerder nietsvermoedend aan t smullen waren en onze lippen plots in vuur en vlam stonden. En niet van verlangen om te zoenen! 🤣😘 Nooit zoiets heets gegeten (of vergelijkbaar met die onvergetelijke pizza Vesuvius misschien), t zinderde nog lang na ondanks de liters bluswater dat we dronken. Ons Nelleke ging er van huilen en is nu op haar hoede: 'Geen pik pik saus, hè?'. 

O ja, hier geen alcohol op de kaart, misschien onder de toonbank?  Niet gemist, hoor. 'Nog een Jade ajb!'. 

De volgende avond vragen de kinderen ons of we nog eens naar het caféetje gaan? Met plezier!