Bij Hadiah & Co

Of we n schooltje kunnen bezoeken? Silje hoopt daarop. Dus plaats ik die vraag in n Nederlandse FBgroep 'we ❤ Indonesië', zo n 2 maanden geleden al. Hadiah reageert. Ze is juf in België, als kind geadopteerd, van Indonesische origine. Elke zomer gaat ze 2 maanden naar haar huis in het dorp van Lovina (even verderop dan waar wij in Lovina Bad verblijven). Ze leeft er 'tussen de mensen' in tegenstelling tot sommige andere Westerlingen (veelal Nederlanders uiteraard) met enorme villa's en hoge poorten. Ik mag haar contacteren als we daar passeren. Dat doe ik dus en ze antwoordt meteen enthousiast dat ze dat schoolbezoekje met plezier regelt voor ons. De kinderen zelf vinden dat doorgaans leuk. 

Pech of ook weer niet... Al is de school pas hervat na 1 maand zomervakantie op 15 juli, vanaf 22 juli is ze opnieuw gesloten owv 3 Tempeldagen. Dan eet en bidt iedere Hindoe met diens familie en gaan ze samen naar de tempel. Dus geen schoolbezoekje, maar wel een warme uitnodiging om samen n dorpswandeling te maken. Graag! En zo gezegd en gedaan krjjgen we n inkijk in het 'echte' dorpsleven tussen de rijstvelden. Zoals bij dit meisje, zo oud als Silje of het stokoude dametje waar ik vertederd door was. Ze helpt nog mee aan de voorbereidingen voor het Tempelfeest. Silje krijgt zelfs zo n zelfgeweven bamboo-versiering die voortaan meereist aan haar rugzak. 

H is n vlotte babbelaar, dus praten we honderduit. Weetjes die mij frapperen: 

- Goed beleid? Cf. vuilnisophaling kost hier maandelijks 50 000 roepia (circa 3 euro) wat (te) veel geld is voor de gemiddelde Indonesiër, mede vandaar gebeurt sluikstorten met schering en inslag (naast gebrek aan bewustmaking/ wording, want ik zag al te vaak voorbeelden om moedeloos van te worden...);

- Gemeenschapsvorming is een onbemind (ongekend?) concept. Zo jammer. Het zou 'vooruitgang' in welvaart nochtans mogelijk(er) maken;

- Corruptie! Cf. Als je klacht indient bij de politie, wordt geld gevraagd voor verder onderzoek zo ondervond H t zelf;

- Onderwijs is vreselijk duur, oa owv de benodigde uitzet zoals het uniform dat dagelijks wisselt én jammer genoeg beneden alle peil. Alsof ze t erom doen? Mensen dom houden... kennis = macht?  Verder studeren voor jongeren is dan ook vaak geen optie. Vrienden waarmee H's dochters opgroeiden hier, intussen 18 à 20, werken al of zijn zelfs zwanger.

- Seksuele opvoeding is taboe, dus wordt ook op school niet gegeven. En sekstoerisme (pedofilie) is jammer genoeg ook hier niet veraf, voor de meest kwetsbaren. 

- Man-vrouwverhoudingen verlopen via het traditionele rollenpatroon. Gearrangeerde huwelijken zijn vaak voorkomend. Hadiah wordt ook regelmatg aangesproken als alleenstaande Indonesische door, al dan niet getrouwde, mannen. Is de vrouw hier echt 'vrij'? 

Zo boeiend om meer over n land en diens inwoners aan de weet te komen via n insider. Wel net even anders dan t bovenste laagje schone schijn. Hoewel de heersende openheid en hartelijkheid bevestigd worden als oprecht, net zoals die overkomt, oef! 

Dat maakt van Hadiah ook n Indonesische 😁 Zo'n toffe madam met n groot (kinder)hart! Onze kids mogen meteen mee in het zwembad plonsen. En er is ook n biljart, tot Matis' vreugde! 😆

Silje vraagt Hadiah of ze Indonesisch of Belgisch is? B nationaliteit, I volgens haar 2 dochters en hun vrienden, maar gaandeweg geeft ze zelf aan toch wel Westers (verder) te denken dan de gemiddelde Indonesiër. Ne goeie mix als je t mij vraagt. Voor sfeer 12/10 😉 want dankzij haar gastvrijheid en openheid beleven we n superfijne en leerrijke dag samen! Samen = Hadiah, dochter Elia en haar vriend Tom, een Nederlands-Indonesische vriendin Olvi die er logeert samen met haar dochter Noa, een koppel 'bedienden', hun 2 kinderen en n nichtje daarvan en Hadiah's - tegen hondsdolheid ingeënte - aaibare hond. 

Wat n paradijsje hier! Onze kids mogen meteen mee in het zwembad plonsen en biljart spelen, tot grote blijheid van Matis 😆. 

Of we n theetje wensen? Dat wordt voor je gemaakt. Voelt beetje onwennig. Hadiah kadert dit als werkgelegenheid voor haar huisoppassers (t ganse jaar). Ze staat er wel op dat de 'bedienden' op gelijke voet leven: samen eten, de kinderen mogen blijven slapen, spelen gewoon mee, ...  

Of wij mee eten? Graag, voor alle kinderen frietjes op zn Indonesisch: gebakken in de wok. Voor ons mie, lekker met witte rijst en in azijn-suiker-zout gemarineerde groentjes erbij. Alweer n handig receptje voor thuis! 

Wat me nog t meest raakt is uiteindelijk Hadiah's en Olvi's adoptieverhaal, wat hen ook samen bracht. Hoezeer geheimen, schaamte en bedrog hierin een pijnlijke rol spelen; hoe verscheurd ze zich voelen tussen 2 werelden; hoezeer H daar begrip voor krijgt bij haar adoptieouders van kindsaf al, hoezeer ze verlangt naar meer contact met haar biologische familie, die behoefte niet wederzijds blijkt en ze zoekende is om die ervaring tot n verhaal te maken waar ze mee verder kan, ...  hoe dit verhaal bij haar hoort en mede maakt tot wie ze is. 

N heel schoon madam als je t ons vraagt 😉

En tot slot willen we oprecht graag is wederzijds doen. Hadiah wil echter niets voor zichzelf, maar suggereert de man wat schoolgeld voor zn dochtertjes toe te stoppen. Zo gezegd, zo gedaan. Voldaan staan we op de stoep, maar niet met lege handen want de man geeft ons prompt een zelfgemaakt bamboolicht met vlinder erop kado. Zo schoon en passend bij ons! We beloven hem t een plekje te geven in onze praktijk. Vuur-vlinderen maar!