De cirkel is rond

Terug in Jakarta! Lang leve chaos! 

✈ We kiezen een vliegtuigmaatschappij die niet op de zwarte lijst staat wegens netietsteveeluitdeluchtvallen en landen veilig terug in Java. Mijn 1ste binnenlandse vlucht ooit. K bedenk me of onze kinderen ooit nog vliegtuigreizen zullen kunnen of willen maken? Te duur, te onverantwoord? 

Jakarta city. Benieuwd of de stad me nu wel kan bekoren, wat ze 2 maanden geleden niet deed. Er is weinig moois te zien, t gaat m om de ervaring. Nieuwe kansen geven is me eigengemaakt en ik ben n citytripliefhebber, dus let's go! Misschien toch mn voorzorgen treffen?

😷 De smog, het afval, de hitte en het lawaai zijn echter overheersend voor me. De bedrijvigheid van n mierennest eveneens. De stad leeft, meer nog: ze bruist en beeft letterlijk op haar grondvesten door druk, druk, druk. 

Ik word er n beetje triest en moedeloos van, alsof ik hier n reality check en voorbode krijg van wat ons thuis qua klimaatwissel te wachten staat. De hitte is zengend, de smog adembenemend. Laat hier je kinderen opgroeien, vedoemd tot astma en erger 😥 Ik vraag me echt af of iemand hier leven wil zonder daartoe gedwongen te worden uit economische noodzaak? 

Alsof de klimaatramp waarop we afstevenen hier al voelbaar is. Mn hoop op 'we redden t samen wel' vervliegt ook n beetje. Zoveel werk aan de winkel, onbegonnen?

Ik vrees dat we pas politieke en persoonlijke wil vinden om uit onze comfortzone te stappen als het al te laat is... misschien zou n inleefactie als 'ga eens naar Jakarta' wel helpen als eye-opener om tot drastisch veranderend gedrag over te gaan? 

s Avonds voelt t wel leefbaarder. De warmte is dan te doen, de lichtjes ver-lichten letterlijk en figuurlijk. We nemen dan graag de tuk tuk om door de stad te cruisen, zelfs eens n getunede! 

We pikken de authentieke en de hypermoderne shopping malls meerdaags mee, vlakbij ons hotel. Veel meer niet, want Jan en ik zien afwisselend meer van onze hotelkamer dan wat anders omdat Matis koorts terug opsteekt. A room with a view, cynisch ditmaal.

En de polikliniek zien we ook vanbinnen. Matis voor n bloedproef, Silje voor n ooronderzoek bij de specialist. Ze doen t wel heel grondig: vragen of mn zwangerschap en bevalling zonder complicaties verliepen? Als ik lachend zeg dat t om Silje's oor gaat, lachen ze hartelijk mee. De papieren molen, tja. En privacy? Op de Spoed ligt Matis tussen anderen. Waartoe de gordijntjes dienen, geen idee want ze blijven gewoon open, dus we kijken gezapig mee naar alle onderzoeken. Ook loodsen ze ons een ander kabinet binnen voor uitleg. Daar ligt ook iemand waar de tandarts aan bezig is, ik verzin dit niet. Lekker druk, want wij verplaatsen ons met 5. Samen uit, samen ziekenhuis.

Er wordt zelfs n medewerker uit verlof gehaald om de resultaten van Matis' bloedonderzoek te vertalen. Dit vraagt opvolging dag erop, zeker om dengue uit te sluiten. Ik schrik wel even, maar ben tegelijk ook vrij gerust: hij vertoont geen van de andere symptonen. Opluchtend nieuws: Matis' bloedwaarden stegen voldoende om dengue uit te sluiten en de koorts zakt eindelijk, oef!

En on the way gaan we op de foto om de nieuwste afsprakenapp van de kliniek te promoten. Als n Westerling deze gebruikt, moet ie wel goed zijn, niet? 😉 Dus als je ons ooit op n billboard ziet bij je bezoek aan Jakarta, weet je hoe dat komt 😆

Grand Indonesia shopping! In zo n enorme mall - 11 verdiepingen hoog -met een Oost en West vleugel, was ik nog nooit geweest. Metershoge roltrappen, winkels met merkkledij, restaurants, pretparkje en filmzalen. Silje vindt t hier top! 'Dit moet super zijn met vriendinnen, alleen beetje ver'. Europese prijzen wel, alleen naar de film kan je voor 3 euro, wat ik dan ook doe met de meisjes. We willen naar n Indonesiscbe, maar dat is not for kids recommended, dus wordt t Angry Birds 2 . We zitten tussen grappig grinnikkende (volwassen) Indo's aan de noedels ipv chips.

Anekdote: we haasten ons om het begin van de film te halen, maar worden teruggefloten omdat de vorige film nog speelt. Eerst denk ik nog dat t ligt aan 'op zn Indonesisch', maar dan kom ik erachter dat mijn klok - al 2 dagen! - nog op Bali-tijd (1u later) staat?! 

De authentieke 'kruidenier' shopping Tanah Abang lijkt in niets op de moderne shopping. Chaotisch, rommelig, vuil, maar wel gezellig. Zo eentje waar ongelooflijk veel bling bling schoenen, batik en moslimkleren, whitening cosmetica, real fake tassen, accessoires, ... op elkaar gepropt zijn. Waar je onderhandelen kan over de prijs. Waar je met 'bulé' begroet wordt. Wel geen Starbucks 😆

Leuk meegenomen, de onthaaldame van ons hotel is gek op ons. De kids krijgen zomaar een reep chocola, ik papieren doekjes, maar t is vooral t lieve briefje dat me iets doet. Nell geeft spontaan haar tekening kado. Deze vrouw heeft iets speciaals: bijzondere blauwe ogen (mix) en gracieuze bewegingen, doet me denken aan 1001 nacht.

Neen, Jakarta is niet een stad waar ik met heimwee aan terugdenken zal. Zelf heb ik echt meer nood aan stilteplekjes, pleintjes, een voetpad, ... Haar inwoners zal ik wel missen. Zoals ook in de volkse buurt Kota aan het begin van onze reis, waar je zo gezellig tussen de mensen vertoeven kon.

En uiteraard zag ik maar puzzelstukjes. Onz puzzel valt wel in elkaar, onze reiscirkel is rond.

Laatste keer muggenzalf smeren, laatste  keer avonluchtje scheppen, kuch. Tijd om uit te kijken naar huiswaarts keren en weerzien van familie, vrienden en beestjes!

Last but not least een oprecht dankjewel aan jou, lezer! T was echt fijn dat je n beetje mede-reiziger van ons vijven was.

Knuffels uit Jakarta, tot gauw!